Ik ben al jaren actief op LinkedIn. In die jaren heb ik veel gelezen maar was terughoudend met het zelf posten. Ik verbaas mij wel eens over de stelligheid waarmee “waarheden” worden gepresenteerd, methodieken als “de” oplossing worden neergezet en mensen die pretenderen alle problemen van anderen te kunnen oplossen.

In mijn werk, als interim manager, als trainer en als coach van juristen heb ik geleerd dat daar waar wordt samengewerkt “de waarheid” en “de oplossing” niet bestaat. Ik hecht aan reflecteren, relativeren, beschouwen, luisteren en kijken. En vervolgens te onderzoeken waar de grote gemeenschappelijke deler zit die een uitgang moet bieden uit de ontstane situatie. En die uitgang is elke keer een andere.

Wat mij daarbij nog steeds enorm interesseert, zowel in mijn eigen leven als in mijn werk, is het vinden van de juiste balans tussen eigen verantwoordelijkheid nemen en verantwoordelijkheid bij de ander houden. Wat ligt bij mij, wanneer zie ik iets als mijn eigen verantwoordelijkheid en wanneer trek ik de grens, en laat ik het daarmee bij de ander?

In het verleden had ik eens grote moeite met een collega, met wie ik zeer regelmatig moest samenwerken. Ik begreep hem niet en vermoedelijk hij mij ook niet. Ik heb toen het initiatief genomen om onze moeizame relatie bespreekbaar te maken, hetgeen ons allebei interessante inzichten heeft opgeleverd. Inzichten die mij zes jaar later nog steeds van pas komen. Vrienden zijn we overigens nooit geworden, maar we hebben onze samenwerking prima afgerond en ik ben dankbaar voor de leermomenten die hij mij heeft gegeven. Zeker achteraf gezien.